De Smis ademde weer biljarten, toen op 26 november de drie teams van Dubac de strijd aanbonden met
die van De Kraanvogel, Poedelvrees en ’t Vrijthof Libre. Het team van Dubac 2 was deze avond
gekoppeld aan de Vessemse collega’s en de voor Jo Roest invallende Paul Konings mocht proberen zich
tegen zijn tegenstander van vorige week, Ben Koolen, te revancheren voor het pak slaag van zes dagen
eerder. Ben, die eerder op de dag last had gehad van evenwichtsstoornissen, kon zijn vorm van die
eerdere ontmoeting slechts tonen met een serie van 23 in de voorlaatste beurt, maar was toen al lang en
breed geklopt door Paul, die vanaf het begin regelmatig scoorde en zijn voorsprong voortdurend
uitbouwde. Na 25 beurten bereikte hij de finish met een moyenne van 4, net niet voldoende voor de
bonus, maar met 12 tegen 7 was de winst ditmaal voor hem.
Wim van Pelt opende vervolgens met een serie van 24 zijn partij tegen Henk van Luytelaar, die blijkens
drie poedels achtereen daarvan kennelijk onder de indruk was. Maar hij herstelde zich keurig en omdat
Wim zich geen raad wist met zijn aanvangstoten en die noodgedwongen vaak benaderde vanuit het
principe: “Een blind varken vindt ook wel eens een eikel”, bouwde Henk een grote voorsprong op: 78 –
41 na dertien beurten. Wim kwam met series van 23 en 15 weer op gelijke hoogte, maar het slotakkoord
was voor Henk: 100 – 91, moyennes 5,55 en 5,05, beide goed voor de bonus, waarmee de voorsprong van
Dubac nog twee punten bedroeg: 24 tegen 22.
Jos Bierens zette in de eerste beurten tegenstander Ad van Riet op achterstand, maar die kwam in de
tiende beurt goed terug met een serie van 20 en dat verplichtte Jos ertoe met steunseries van 24 , 22 en 29
de partijwinst in 21 beurten veilig te stellen. De moyennes van respectievelijk 8,09 en 4,19 waren niet
voldoende voor het behalen van de bonus, zodat de eindstand van deze ontmoeting 36 – 30 werd in het
voordeel van Dubac 2.
